در نگاه کسب و کار ما چهار دسته آغاز گر داریم، که همه انسان ها در یکی از این چهار دسته قرار می گیرند:

آنها کسانی هستند که فکر می کنند برای شروع یک کار جدید، رهبری و تسخیر کردن به دنیا آمده اند.اینها کسانی هستند که مانند دزدان و راه زنان عمل می کنند، برای اینکه بدانند چه چیزی می تواند به آنها در دسترسی به آمال و آرزوهایشان کمک کند، منتظر نمی ایستند کسی به آنها اطلاع رسانی کند و منتظر تغییرات بیرون از خود قرار نمی گرفتند.

برای این که بتوانند به بیشترین میزان طلا و جواهرات زندگی خود در بهترین زمان ممکن دست رسی پیدا کنند، کسانی را به دل کاروان می فرستادند، که ما امروز به آنها می گوییم رفیق دزد و شریک قافله،تا بتوانند به اطلاعات مهمی نظیر اموال کاروان، محل نگهداری، و استراحت گاه بعدی که کاروان در آنجا خواهد ایستاد، تعداد مامورین گماشته شده برای حفظ جان افراد کاروان دسترسی داشته باشند، با این اطلاعات و آنالیز آنها بهترین زمان حمله در شب و زمان تقسیم غنائم را به دست می آوردند، این یعنی انسان هایی که در زندگی خود استراتژی و آینده پژوهی دارند.ما در علم کسب و کار به آنها PROACTIVE می گوییم.

آن ها مانند آغاز گران نوع A نیستند ولی هنوز کسب و کارشان و آمال و اهدفشان مهمترین بخش زندگی آنان می باشد، افرادی که به دنبال پیشرفت هستند و نسبت به آینده شان پیش فعال هستند، یعنی از قبل اقدام می کنند.

مانند کسانی که خودشان را بیمه عمر می کنند یعنی نگران آینده هستند این خوب است ولی کامل نیست.به علت اینکه ما تغییراتی خارج از کنترل داریم، مثل دوستان عزیزی که در صنف مبلمان مشغول به کار هستند،از یک طرف این یکی از مشاغلی ست که بیشترین احتمال آتش سوزی در آن وجود دارد و از طرف دیگربرای آنکه هزینه های کارگیری شان کاهش یابد، کارگران داخل همان کارگاه استراحت می کنند و چون ما می دانیم که احتمال آتش سوزی بسیار بالاست، کل انبار را بیمه می کنیم. در علم کسب و کار به آن ها PREACTIVE می گویند

این افراد کسانی هستند که در کار روزمره خود گیر کرده اند و همیشه رویای انجام کاری برای خودشان را سر دارند.ممکن است آنها کاری را که انجام می دهند دوست داشته باشند اما رییس خود را دوست ندارند، آنها می خواهند کاری را که دوست دارند انجام دهند و از آن درآمد داشته باشند.رفتار این افراد بسیار واکنش گراست نه واکنش زده، مثل خیلی از مدیران ما که رفتار آنها آتش نشانی ست!!!

چه موقع یک آتش نشان یا آتش نشان ها وارد عمل می شوند، زمانی که مشکلی پیش آمده باشد،بسیاری از مدیران نیز همین طور هستند، زمانی که مشکلی پیش می آید مانند سوپرمن خودشان را می رسانند که ببینند مشکل چیست و کجاست؟ غافل از اینکه مشکل خود مدیران هستند.اگر بخواهیم  درست بی اندیشیم، در زندگی چیزی به عنوان تهدید وجود ندارد، همه چیز فرصت است، فقط تهدیدها، همان فرصت هایی هستند که به دست رقیبان ما افتاده اند.ما در زندگی نباید رویکردمان  تهدید محور باشد بلکه باید فرصت محور باشد، فرصتها مانند ابر بهار هستند که می گذرند و باید فرصت ها را خوب قاپید.

در نهایت افرادی هستند که هرگز در مورد کسب و کارشان اقدامی نکرده اند، شاید آنها فکر می کنند برای این کار ساخته نشده اند شاید فکرمی کنند که زمان، پول، یا اراده لازم را برای این کار ندارند.شاید از این می ترسند که خودشان را در معرض شکست قرار می دهند، یا شاید آن ها فکر می کنند کسب و کار یک عبارت کثیف است.آنها مانند شتر مرغها می باشند،شتر مرغها هنگامی که مخاطره ای را می بینند، سرشان را در خاک می کنند، تا مخاطره را نبینند و چون اعتقاد بر این دارند که هرچه پیش می آید در تقدیر ماست، هیچ تلاشی نمی کنند.

خیام شعر بسیار زیبایی در این موضوع دارد:

یارب تو گلم سرشته ای من چه کنم؟                           پشم و قصبم تو رشته ای من چه کنم؟

هرنیک و بدی که آید از من بوجود                                  تو بر سر من نبشته ای من چه کنم

باید این را در انتهای این نوشته به شما بگویم که خیر چیزی ست که در جوهر انسان وجود دارد و شر چیزی ست که در عالم هستی وجود ندارد، باید وقایع زندگی را همگی خیر و به عنوان یک فرصت ببینیم، ولی نگاه ما همیشه تهدیدآمیز و شر است.

تهدید زائده نگاه ماست، ما در مقابل رفتارمان باید پاسخگو باشیم، در واقع باید ذهن علت یاب داشته باشیم و چون این را نداریم عموماً دچار مشکل می شویم.